Μεγάλωσα απότομα, μαμά

Πάει καιρός πια που έφυγα απ’ το σπίτι. Αλλάξαμε κι οι δυο. Εσύ έβγαλες κι άλλες ρυτίδες κι εγώ έκοψα τα μαλλιά μου, τα μαλλιά που τόσα χρόνια αγαπούσες να τα βλέπεις να μακραίνουν. Έδωσες κάθε λεπτό και στιγμή απ’ τη ζωή σου για εμένα. Αφιέρωσες την κάθε σου επιτυχία σε μένα. Καθετί που είχες μέσα στην ψυχή σου άνθησε και το χάρισες σε εμένα.
Μα τώρα είμαστε μακριά. Εγώ παλεύω να βρω την ταυτότητά μου κι εσένα σε τρομάζει. Μη φοβάσαι, μαμά, δε θα χαθείς από μέσα μου όπως κι αν γίνω. Μου έμαθες να αγαπάω αυτόν τον κόσμο με τα στραβά και τα ίσια του, τα υπέρ και τα κατά. Κι έτσι ξεκίνησα τη ζωή μου μακριά από εσένα, βλέποντας σε όλους τη θετική τους πλευρά. Φυσικά, με είχες προετοιμάσει για τους κινδύνους εκεί έξω, μα έχοντας μεγαλώσει μέσα σε αγάπη, πώς να δω το μίσος στα μάτια των ανθρώπων; Κι έτσι πληγώθηκα ξανά και ξανά. Μα ποτέ δε σταμάτησα να πιστεύω στην δύναμη του ανθρώπου να γίνεται καλύτερος.

Με τον καιρό, όμως, άλλαξα κι εγώ -απότομα μάλιστα. Την είδες την αλλαγή μου, σε ανησύχησε, σε τρόμαξε. Άρχισα να ακούω μουσική που δε σ’ αρέσει, το μυαλό μου μιλούσε με τρόπους που δεν το είχες ξανακούσει. Έλεγα πράγματα που σε ξένιζαν, σαν να χάθηκαν όλα τα στοιχεία του εαυτού σου από πάνω μου. Ξέρω ότι μπορεί να ήταν δύσκολο να βλέπεις κομμάτια δικά σου που μου είχες εμφυτεύσει να τα αλλάζω και να τα προσαρμόζω στα δικά μου μέτρα. Αυτό, όμως, δε σήμαινε ποτέ πως σταμάτησα να σ’ αγαπώ ή σημαίνεις κάτι λιγότερο για εμένα απ’ ό,τι κάποτε ήσουν.

Ο κόσμος με σκλήρυνε, μαμά. Με άλλαξε. Δεν μπορώ πια να δω το καλό που μια μάνα πάντα βλέπει στο παιδί της. Νιώθω πως ο κόσμος δε νοιάζεται πια για το πού οδηγούν οι πράξεις του. Μου έμαθες να μην ακολουθώ τον εγωισμό μου, να μη σκέφτομαι μόνο εμένα. Γιατί, όμως, μαμά, δεν είναι έτσι κι ο υπόλοιπος κόσμος απέναντί μου;

Κι η απότομη αλλαγή συνέχισε. Φυσικά, οι καβγάδες δεν έλειψαν απ’ το πρόγραμμα. Κι οι δυο μας άλλα είχαμε συνηθίσει κι άλλα μας βγήκαν στην πορεία. Έγινα πιο σκληρή, αντιδραστική. Σε τρόμαξα, το ξέρω. Δεν ήταν αυτός ο στόχος μου. Αυτό που ήθελα πάντα στη ζωή μου ήταν να αποκτήσω μια ολόδική μου ταυτότητα, να χτίσω τον εαυτό μου μόνη μου, να είμαι δημιούργημά μου. Όσο αυτό ήταν εφικτό, γιατί προφανώς και πράγματα δικά σου έχουν ριζώσει βαθιά μέσα μου που δεν μπορώ και δε θέλω να τα αλλάξω.

Μα οι άνθρωποι πληγώνουν, μαμά. Οι άνθρωποι πυροβολούν. Ακατάπαυστα. Χωρίς να τους νοιάζει ποιος περνάει στο διάβα τους. Γι’ αυτό άλλαξα κι εγώ. Γιατί τέτοιους ανθρώπους δεν μπορούσα να τους αντιμετωπίσω με την αγάπη που φύτεψες μέσα μου. Άλλαξα απότομα, για να ζήσω. Ψυχικά και σωματικά. Άλλαξα για όλους και ταυτόχρονα για εμένα.

Δε θέλω να σε φοβίζει αυτό. Εγώ θα είμαι πάντα το παιδί σου. Όσο και να με δεις να αλλάζω ή να βασανίζομαι, πάντα θα είσαι το αναντικατάστατο κομμάτι της ζωής μου -όπως η κάθε μάνα για κάθε παιδί. Άσε που εσένα ποτέ δε θα σε άλλαζα, ούτε καν τους καβγάδες μας.

Συντάκτης: Κατερίνα Σαμαρά
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη

ΠΗΓΗ:pillowfights.gr