Οι άνθρωποι που μας εξυπηρετούν!

Γιορτές. Βιασύνη. Δώρα. Μέσα στο τρέξιμο των ημερών, ανάμεσα στα εργασιακά μας κενά και την ανάγκη για την κάλυψη των υποχρεώσεων μας, παρεμβάλλεται η εξυπηρέτηση των ανθρώπων που μοχθούν. Σπάνια όμως τους δίνουμε σημασία. Τούτο το άρθρο λοιπόν είναι για τους ανθρώπους που αγνοούμε, για τους ανθρώπους που παρεμβάλλουν τον κόπο τους, προκειμένου να μας βοηθήσουν να ζήσουμε την εορταστική περίοδο.

Τα κορίτσια και τα αγόρια στα κομμωτήρια. Με την αδιάκοπη ορθοστασία, έτοιμα να προσπεράσουν πόνους στα πόδια και τον αυχένα τους, να μας δώσουν το χαμόγελο τους για να μας εξυπηρετήσουν. Πόσα ανέκδοτα για την «κομμώτρια απ’ τα Πετράλωνα» ή τη «νυχού απ τα Σούρμενα» δε διαβάζουμε συνεχώς, προκειμένου να διασκεδάσουμε, δίχως να μπορούμε να μπούμε ποτέ στη θέση τους, στην καθημερινή επίπονη διαδικασία που έχει ένα επάγγελμα σαν το δικό τους.

Οι άνθρωποι στα καφέ, πολλές φορές ντυμένοι υποχρεωτικά με εορταστική αμφίεση, να ιδρώνουν κάτω από την προσπάθεια τους να μας δώσουν αυτό που τους ζητάμε. Κούραση και αμφίεση μαζί, κάνουν τον κόπο τους μεγαλύτερο, ειδικά όταν συναντούν και τις παραξενιές μας: «βάλτε λιγότερα παγάκια», «μόνο μια σταλιά κανέλα», «κάντε τον μέτριο προς γλυκό», «μη μου το παραγεμίσετε με κρέμα» και ούτω καθεξής. Και όταν τελειώνει η βάρδια τους, βγάζουν αυτές τις ανυπόφορες εορταστικές ενδυμασίες και ζητούν λίγη ανάπαυση. Αυτήν την ανάσα που δικαιούνται για τον συνεχή κόπο τους.

Τα άτομα στο αμπαλάζ, με τα χιλιάδες διπλώματα των δώρων μας, τα οποία υποδέχονται με ιώβεια υπομονή τις υποδείξεις μας: «δε μου το διπλώσατε καλά», «φουσκώνει απ’ τη γωνία τούτο το πακέτο». Ατελείωτες ώρες μονότονης δουλειάς προκειμένου να μας ετοιμάσουν αυτά που θα δωρίσουμε. Εξαντλητικό και μονότονο το πόστο του, μα συνήθως τα αγνοούμε, προκειμένου ν’ αρπάξουμε την τσάντα μας και να φύγουμε τάχιστα με προορισμό την επόμενη υποχρέωση μας.

Οι άνθρωποι που μας σερβίρουν, υποχρεωμένοι να μας χαμογελούν, να μας εύχονται το κλισέ της εποχής μας «καλή απόλαυση» και να τα κάνουν όλα γρήγορα. Εξυπηρέτηση και ευγένεια, κι όταν τελειώσει το ωράριο, ανάγκη για ένα τσιγάρο, για μια καρέκλα για να φύγει για λίγο ο πόνος στα πόδια, για μιαν ανάσα.

Αυτό το άρθρο είναι για όλες και όλους εσάς. Για τα επαγγέλματα που δεν μπόρεσα ν’ αναφέρω εδώ, για τον κόπο που κάνετε κι εμείς αγνοούμε. Για την κούραση που θα περάσετε και φέτος, για τη δική σας ζωή. Γιατί, δίχως σας, όλα που σχεδιάζουμε για τις δικές μας γιορτές δε θα μπορούσαν ποτέ να πραγματοποιηθούν μ’ αυτόν τον τρόπο. Ευχαριστώ κι ευγνωμοσύνη σε σας.

Του:Δημήτρης Σταράκης

ΠΗΓΗ:altsantiri.gr