Πολύτιμη συμβουλή: Μην τιμωρείτε τα παιδιά επειδή είναι… άνθρωποι

Δεν είναι πάντα εύκολο να βάλεις όρια στη συμπεριφορά των παιδιών. Το σίγουρο, όμως, είναι ότι πρώτα πρέπει να βάλεις όρια στη δική σου συμπεριφορά και ότι η τιμωρία δεν είναι πάντα η λύση. Όπως μας παροτρύνει και η Rebecca Eanes, συγγραφέας πολλών βιβλίων σχετικά με την θετική διαπαιδαγώγηση, την επόμενη φορά που θα τιμωρήσουμε τα παιδιά μας για μια κακή συμπεριφορά τους, θα πρέπει να σκεφτούμε πρώτα αν τους δώσαμε το καλό παράδειγμα και, πάνω απ’ όλα, αν θα τιμωρούσαμε τον… εαυτό μας με τον ίδιο τρόπο.

«Πολύ συχνά τα παιδιά τιμωρούνται γιατί είναι άνθρωποι. Δεν επιτρέπεται να γκρινιάζουν, να έχουν μια κακή μέρα, να μην σέβονται ή να μην έχουν καλή συμπεριφορά. Εμείς οι μεγάλοι, όμως, είμαστε έτσι όλη την ώρα. Κανείς μας δεν είναι τέλειος. Πρέπει να σταματήσουμε να έχουμε υψηλές προσδοκίες απ’ τα παιδιά μας και να ζητάμε να είναι τέλεια ενώ εμείς δεν μπορούμε να τα καταφέρουμε.

Πολλοί γονείς καταλαβαίνουν αυτό που θέλω να πω: ότι τα παιδιά μας δεν είναι τέλεια και παρόλα αυτά, εμείς περιμένουμε να έχουν πολύ καλύτερη συμπεριφορά και αυτοπειθαρχία απ’ ότι έχουμε εμείς, ως ενήλικες.

Κάποιοι άλλοι γονείς, όμως, έχουν παρεξηγήσει τα λεγόμενά μου και νομίζουν πως εννοώ ότι δεν χρειάζεται τα παιδιά να είναι υπόλογοι για ό,τι κάνουν και ότι πρέπει να παραβλέπουμε την κακή συμπεριφορά τους. Όμως, δεν λέω αυτό.

Το ίδιο αναφέρω και στο βιβλίο μου: “Φυσικά δεν λέω να τα αφήνουμε να γλιτώνουν μόνο επειδή είναι άνθρωποι. Διδάξτε τους σωστά. Διδάξτε τους ότι δεν είναι σωστό να φέρονται άσχημα στους κοντινούς τους ανθρώπους. Δείξτε τους πώς να διαχειρίζονται την ενόχληση, τον θυμό, τον φόβο, τη λύπη και την απογοήτευση. Διδάξτε τους ότι δεν είναι σωστό να είναι αγενείς.

Θέστε ψηλά τον πήχη αλλά κάντε το ίδιο και για τον εαυτό σας.

Μην αφήνετε την κακή σας διάθεση να σας επηρεάζει τόσο πολύ. Μάθετε πώς να συγκρατείτε την ενόχληση, τον θυμό, την φόβο, τη λύπη και την απογοήτευσή σας. Μην γίνεστε αγενείς με τα παιδιά σας. Όλοι πρέπει να έχουμε υψηλές προσδοκίες και ξέρετε τι άλλο χρειαζόμαστε; Να δίνουμε στον εαυτό μας “χάρη”. Κάποιες φορές έχετε απλώς μια άσχημη μέρα, λέτε κάτι κακό, χτυπάτε την πόρτα πίσω σας ή φωνάζετε στα παιδιά σας.

Δεν είμαστε ρομπότ. Κάποιες φορές η ζωή είναι σκληρή και χρειαζόμαστε ένα διάλειμμα, όχι μια διάλεξη. Χρειαζόμαστε μια αγκαλιά, όχι ένα άγριο βλέμμα. Ξέρουμε ότι κάναμε λάθος, αλλά περάσαμε δύσκολα. Απλώς πρέπει να είμαστε λίγο πιο επιεικείς με τον εαυτό μας. Το ίδιο ισχύει και για τα παιδιά μας.

Αυτή είναι μια καλή άσκηση.

Ακούστε τον εαυτό σας και τους άλλους ενήλικες στο σπίτι σας σήμερα και παρατηρήστε αν κάτι που έχετε πει ή κάνει, θα σας έβαζε σε μπελάδες αν ήσαστε ακόμα παιδί.

Αγνοήσατε το μικρό σας όταν σας μίλαγε;

Φωνάξετε σε κάποιον;

Μιλήσατε σε κάποιον χωρίς να τον σέβεστε;

Έκανε το ίδιο ο σύντροφός σας;

Χτυπήσατε την πόρτα ή αγανακτήσατε σε κάτι που σας ζήτησαν να κάνετε;

Η άσκηση αυτή θα σας ανοίξει τα μάτια γιατί έτσι θα καταλάβετε ότι οι περισσότεροι από εμάς κάνουμε τουλάχιστον κάτι απ’ αυτά μέσα σε μια μέρα- κάτι που αν τα έκαναν τα παιδιά μας, θα τα μαλώναμε.

Έχουμε τους λόγους μας φυσικά. Είμαστε αγχωμένοι γιατί δουλεύουμε. Μας λείπει ύπνος εξαιτίας του μωρού. Αρρωσταίνουμε ή πονάμε ή έχουμε άλλα παρόμοια προβλήματα. Είμαστε καλοί άνθρωποι και προσπαθούμε σκληρά, αλλά κάποιες φορές κάνουμε λάθη. Συνηθίζουμε να προσπερνάμε τους λόγους για τους οποίους συμπεριφερόμαστε έτσι και είμαστε επιεικείς με τα λάθη μας.

Αλλά όταν τα παιδιά μας κάνουν τα ίδια, δεν ψάχνουμε τους λόγους πίσω απ’ τη συμπεριφορά τους. Τα κρίνουμε ως κακομαθημένα ή άτακτα και αμέσως σπεύδουμε να τα διορθώσουμε. Είναι εντάξει για εμάς να είμαστε άνθρωποι, αλλά έχουμε μεγαλύτερες προσδοκίες απ’ τα παιδιά μας κι αυτό δεν είναι δίκαιο.

Αν δεν μπορώ να συγκρατήσω τον θυμό μου, δεν περιμένω απ’ το παιδί μου να μπορεί να ελέγξει τα συναισθήματά του. Αν δεν μπορώ να συγκρατήσω τον τόνο μου και φωνάζω στο παιδί μου, πώς περιμένω από εκείνο να κάνει το αντίθετο;

Περιμένουμε από τόσο μικρά παιδιά να συμπεριφέρονται καλύτερα από εμάς ενώ ο εγκέφαλός τους δεν έχει αναπτυχθεί ακόμα πλήρως και δεν έχουν τόσες εμπειρίες όσες έχουμε εμείς.

Είμαι υπέρ των υψηλών προσδοκιών. Πιστεύω ότι πρέπει να περιμένουμε από τα παιδιά μας να είναι ευγενικά, να σκέφτονται τον συνάνθρωπό τους και να συμπεριφέρονται σωστά, αλλά πρέπει κι εμείς να έχουμε απαιτήσεις από τον εαυτό μας.

Είναι πολύ σημαντικό να διδάξουμε τα παιδιά μας ότι δεν είναι σωστό να είναι αγενή και να μην σέβονται. Τα παιδιά και όλοι οι άνθρωποι πρέπει να είναι υπόλογοι των πράξεών τους. Το να μην μπορούμε να διορθώσουμε τη συμπεριφορά των παιδιών μας όταν πρέπει να διορθωθεί δεν είναι επιτρεπτό ούτε είναι θετικός τρόπος διαπαιδαγώγησης. Δεν είναι καν τρόπος διαπαιδαγώγησης. Πρέπει να τους δείξουμε πώς να γίνουν καλύτεροι αλλά πρέπει κι εμείς να γίνουμε καλύτεροι. Κάποιες φορές πρέπει να θυμόμαστε ότι η σύγκριση είναι ο καλύτερος δάσκαλος. Κάποιες φορές η “χάρη” είναι η λύση.

Είμαι καλός άνθρωπος, αλλά ξέρω, επίσης, ότι δεν είμαι τέλεια. Είμαι ένας μη τέλειος άνθρωπος που κάνει λάθη, παρά το ότι δίνει τον καλύτερό του εαυτό, και ξέρω ότι τα μικρά, μη τέλεια παιδιά μου θα κάνουν κι εκείνα λάθη. Δεν κάνει τις επιλογές τους σωστές, αλλά τις κάνει κατανοητές και αυτό δίνει σε όλους μας την ευκαιρία να μεγαλώνουμε και να βελτιωνόμαστε. Κάποιες φορές οι διορθώσεις είναι απαραίτητες και κάποιες φορές χρειάζεται να είμαστε επιεικείς».

Πηγές: mama365.gr/creativechild.com