Έρχονται οι πιο ώριμες εκλογές στη μεταπολιτευτική ιστορία της χώρας

 

Γράφει ο Βασίλης Μπαλάφας 

 

Θεωρώ εξαιρετικά ελπιδοφόρο το γεγονός ότι όπως δείχνουν τα πράγματα πηγαίνουμε στις πιο ήρεμες και τις πιο βουβές Εθνικές εκλογές της μεταπολιτευτικής ιστορίας της χώρας.

Πέρα από την κλασική ατάκα "τι βλέπεις ;", ελάχιστη κουβέντα γίνεται στους χώρους εστίασης, στους επαγγελματικούς χώρους, στις παρέες, στις οικογένειες, ακόμα και στα ανδρόγυνα ! Και η απάντηση σε αυτή την ερώτηση τούτη τη φορά είναι κάτι πρόχειρο και γρήγορο για να αλλάξει το θέμα.

Αν εξαιρέσουμε κάποιες περιπτώσεις υποψηφίων που πραγματικά βρίσκονται εκτός τόπου και χρόνου, ο γενικός καμβάς είναι αυτός.

Αυτή η σιωπή δεν είναι αδιαφορία και αυτό θα φανεί - πιστεύω - από τη μεγάλη μείωση που θα "γράψει" η αποχή. Ο κόσμος θέλει να πάει να ψηφίσει και θα το κάνει. Τα περισσότερα σπίτια αυτή την περίοδο είναι "μαζεμένα". Κάτι ο ΕΝΦΙΑ, κάτι οι φορολογικές δηλώσεις, κάτι οι εξετάσεις των παιδιών, ακόμα και το Final4 του Κάουνας και οι ημιτελικοί του Champions League κρατούν τον κόσμο συγκεντρωμένο προς την Κυριακή των εκλογών.

Ασχολούμαι με τις εκλογές δεκαετίες. Καταλαβαίνω τον κόσμο αν αδιαφορεί ή όχι. Αυτή τη φορά η συντριπτική πλειοψηφία του κόσμου σκέφτεται, και ένα πολύ μεγάλο κομμάτι δεν έχει καν αποφασίσει ακόμα τι θα ψηφίσει.

Ο προβληματισμός της επιλογής είναι έκδηλος. Υπάρχει αυτό που λέμε μια "ενδιαφέρουσα και αβάσταχτη ηρεμία".

Τα σπιτικά έχουν ζοριστεί. Πολύ. Η καραντίνα μάς έβαλε και λίγο στο καβούκι μας και φιλοσοφήσαμε αρκετά. Ανασκοπήσαμε, αποκαθηλώσαμε σύμβολα και "τέλειους", "άριστους" και "επιτελικούς". Δεν πάει ο κόσμος την Κυριακή στην κάλπη με μνήμη χρυσόψαρου και αυτό είναι καλό.

Οι περισσότερες ψήφοι που θα πέσουν στα "κουτιά" θα είναι ζυγισμένες, βασανισμένες.

Όχι επειδή "όλοι είναι ίδιοι". Αυτό είναι το αποτέλεσμα άλλωστε της ώριμης σκέψης. Το συμπέρασμα ότι δεν είναι όλοι ίδιοι. Ούτε εμείς είμαστε όλοι ίδιοι.

Την Κυριακή θα δοθεί μια μάχη ισορροπιών. Δεν υπάρχει αμφιβολία για αυτό. Δεν θα υπάρχει "δογματική" ψήφος, θα υπάρχει ψήφος συνειδητής επιλογής για το ποιος και ποιοι θα υπηρετήσουν καλύτερα αυτά που θα έχει ο καθένας στο κεφάλι του πηγαίνοντας στην κάλπη.

Έχω καταλήξει, παρατηρώντας, και θέλω να το γράψω και να το αναλύσω και σε κάποιο πιο "επίσημο" έντυπο ότι τα διλήμματα των εκλογών εξελίχθηκαν σε ταξικά, σε κλαδικά, σε επαγγελματικά, σε διλήμματα κοινωνικών ομάδων και κοινωνικής διαστρωμάτωσης.

Δεν είναι κακό αυτό. Γιατί ο καθένας που θα ψηφίσει την Κυριακή θα πιστεύει ότι η δική του ψήφος θα οδηγεί σε έναν πιο "ήπιο" δρόμο. Βλέπουμε όλοι μας τι γίνεται γύρω μας και τι έρχεται. Είδαμε πως υπηρετήθηκαν οι δημοσιονομικές καταστάσεις και από τους μεν και από τους δε. Κατά κάποιο τρόπο άλλωστε πλέον, όλοι με τον τρόπο τους έχουν κυβερνήσει. Το επιχείρημα του "εμείς δεν κυβερνήσαμε" δεν μπορούσε να πέσει στο τραπέζι.

Ακριβώς για αυτούς τους λόγους πιστεύω ότι και το θέμα "Κυβέρνηση" θα τελειώσει την Κυριακή. Με κάποιον τρόπο, οποιονδήποτε τρόπο.

Ο καθένας μας θα πάει στην κάλπη με τα βιώματά του. Και με τις αντοχές και ανοχές του. Με το μυαλό του γεμάτο εικόνες και την τσέπη του ρημαγμένη από το μεγαλύτερο πλιάτσικο απομείωσης αγοραστικής δύναμης των τελευταίων δεκαετιών. Με το μυαλό του γεμάτο από εικόνες ασυδοσίας, εξουσιομανίας, εξυπνακισμού και αναλγησίας. Όπως και αν τα ερμηνεύει και τα αποδίδει ο καθένας αυτά.

Δεν υπάρχει πια απογοήτευση στον κόσμο. Ο καιρός των "συμβόλων" πέρασε ανεπιστρεπτί. Και των συμβολισμών θα έλεγα. Ακόμα και των ψεμάτων. Έχουν ειπωθεί όλα.

Με τον ίδιο προβληματισμό θα πάει στην κάλπη ο ασφαλιστής που δεν θέλει να χάσει τα 7.000 τόσα ασφαλιστήρια, με τον ίδιο προβληματισμό θα πάει και εκείνος που δέχθηκε τον ωμό εκβιασμό του, με τον ίδιο προβληματισμό θα πάει και ο εργολάβος που τσίμπησε μερικές απευθείας αναθέσεις, με τον ίδιο και εκείνος που στη δουλειά του προσπάθησε να μην αφήσει τον κάθε "φιδ-έμπορα" να λειτουργεί ασύδοτα επειδή μιζάρει τον "μεγάλο".

Και κάπως έτσι θα μετρηθούμε. Καλό βόλι.