Διαβάζοντας παραμύθια σ’ ένα παιδί

«Θες να διαβάσουμε ένα παραμύθι;». Στο άκουσμα αυτής της μαγικής ερώτησης κάθε παιδικό μικροσκοπικό κεφαλάκι κουνιέται πάνω-κάτω σαν τρελό υποδηλώνοντας κατάφαση. Το πιο θερμό «ναι» ακούγεται μ’ αυτή την τόσο χαριτωμένη λεπτή φωνούλα -που, εδώ που τα λέμε, θυμίζει ενήλικα που έχει καταπιεί ήλιον. Τεράστια μάτια που αστράφτουν θυμίζουν creepy κούκλα από θρίλερ. Το πιο γλυκό χαμόγελο παίρνει θέση στο μουτράκι τους και δεν μπορείς να αντισταθείς. Το παραμύθι ξεκινά.


«Μια φορά κι έναν καιρό…». Αυτή είναι μια φράση κλειδί που ημερεύει κάθε μικρό θηριάκι. Σταματά ό,τι κι αν κάνει. Κάθεται ήσυχα-ήσυχα σε μια καρέκλα, σ’ ένα μαξιλάρι, ξαπλώνει στο πάτωμα, στο κρεβάτι, κουρνιάζει στην αγκαλιά σου, κολλάει τη μούρη του στη δική σου. Η προσμονή για τη συνέχεια αυτής της φράσης είναι ίσως απ’ τις μεγαλύτερες που θα συναντήσει στη ζωή σου. Η έναρξη ενός παραμυθιού είναι μεγαλειώδης στιγμή στον κόσμο των παιδιών.

Οι σελίδες ενός παραμυθιού έχουν εγκλωβισμένες μέσα τους μικρές περιπέτειες. Βασιλιάδες, βασίλισσες και δράκοι ξεπηδούν. Παιδιά, φίλοι, παρέες, γονείς, παππούδες, γιαγιάδες. Ζώα που μιλούν ή που δε μιλούν. Μυθικά τέρατα ή άκακα ποντικάκια. Θεόρατα κτήρια ή καλύβες. Απέραντες πεδιάδες ή θορυβώδεις μεγαλουπόλεις. Άλλα παραμύθια έχουν ανατροπές, άλλα όχι. Άλλα έχουν βαθυστόχαστα μηνύματα, άλλα όχι. Ό,τι κι αν λένε, όμως (ακόμα και την πιο απλοϊκή ιστορία) δε θα περάσει απαρατήρητο από ένα παιδί.

Η σωστή διήγηση ενός παραμυθιού δεν είναι εύκολη υπόθεση. Ο χρωματισμός της φωνής, οι παύσεις, τα βλέμματα, οι κινήσεις των χεριών είναι απαραίτητα στοιχεία, αν σέβεσαι τους μικρούς σου ακροατές. Σε κάθε δυνάμωμα της φωνής γουρλώνουν τα μάτια λες και βλέπουν τον Τζιμ Κάρεϊ στη «Μάσκα» -όταν φορούσε τη μάσκα φυσικά. Σε κάθε παύση αγωνιούν δίχως αύριο. Όταν ψιθυρίζεις, σε πλησιάζουν. Όταν διαβάζεις ρητορικές απαντήσεις, απαντούν!

Παράλληλα, σε πεθαίνουν στα «γιατί». Αυτό είναι όντως ένα μικρό μαρτύριο. «Γιατί το παιδάκι δεν είχε φίλους;». «Γιατί η βασίλισσα ήταν κακιά;». «Γιατί η κοκκινοσκουφίτσα φορούσε κόκκινα ρούχα;». «Γιατί τα τρία γουρουνάκια ήταν τρία;». «Γιατί το σκυλάκι μιλάει;». «Γιατί ο ουρανός είναι μπλε;». Το παιδικό μυαλό είναι μια μηχανή παραγωγής αποριών κάθε είδους που ούτε φανταζόσουν ότι κάποιος ποτέ θα ρωτούσε. Και φυσικά πρέπει να απαντήσεις. Εντάξει, κάποια μπορούν να απαντηθούν σχετικά εύκολα. Άλλα κάποια άλλα σου σκαλώνουν τόσο πολύ τον εγκέφαλο.

Φυσικά ένα παραμύθι δεν είναι ποτέ αρκετό. Πάντα θέλουν κι άλλο. Είναι αχόρταγα κι αδίστακτα. Μπορεί η φωνή σου να κλείσει, να μη σου έχει μείνει σάλιο στην κυριολεξία, το μυαλό σου να έχει γίνει κιμάς, τα μάτια σου να υποφέρουν αλλά αυτά εκεί, θα επιμείνουν, θα κλάψουν ψεύτικα, θα γκρινιάξουν και θα σε καταφέρουν.

Γιατί άραγε τα παιδιά παθιάζονται τόσο με τα παραμύθια; Γιατί πολύ απλά έχουν ανάγκη να ζήσουν πράγματα, να αποκτήσουν εμπειρίες, να νιώσουν συναισθήματα, να μάθουν. Ένα παραμύθι τους τα προσφέρει όλα αυτά μέσα σε λίγα λεπτά. Δεν είναι απλές λέξεις που φτάνουν στα αφτιά τους. Είναι εικόνες, είναι μυρωδιές, γνώσεις, περιπέτειες. Οι ήρωες του παραμυθιού γίνονται φίλοι τους και ζουν μαζί την ιστορία τους μέχρι το βιβλίο να κλείσει.

Διαβάζοντας παραμύθια σ’ ένα παιδί αντιλαμβάνεσαι πόση χαρά κρύβεται στα απλά πράγματα. Ωραία θα ‘ταν να αντιμετωπίζαμε τη ζωή όπως τα παιδιά αντιμετωπίζουν τα παραμύθια.

Συντάκτης: Ουρανία Κάππου
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη


ΠΗΓΗ:pillowfights.gr