Ήρθε το γράμμα πως με πήρανε φαντάρο

Όταν η μαμά σου έμαθε πως έχει αγόρι, δύο πράγματα πέρασαν από το μυαλό της: Πρώτον, ποια θα είναι τόσο ικανή να σου παρέχει όσα θέλει εκείνη και δεύτερον, κάποια στιγμή θα πάψει να είναι η μοναδική μητέρα σου καθώς θα πρέπει να δώσει τη θέση της στη μαμά πατρίδα για να σε κάνει κο(υ)μάντο.


Πάνω στην τρέλα σου, πάνω στην αλητεία σου ήρθε λοιπόν το γράμμα για να κάνεις τη θητεία σου, ήρθε το γράμμα πως σε παίρνουνε φαντάρο κι εκ πείρας,  αν δε σου ήρθε ακόμα, θα σου πω πως αληθώς, βλέπεις μπρος στα δυο σου τα ματάκια το Χάρο.

Όλα αυτά όμως μέχρι τη στιγμή που θα περάσεις εκείνη την πύλη, την πύλη του στρατοπέδου σου. Μετά από πολύ καιρό άγχους, σκέψης κι αγωνίας έφτασε η στιγμή να αφήσεις πίσω τη ζωή σου και κυρίως την πολιτική σου ταυτότητα, να μπεις σ’ ένα δωμάτιο με τα φινετσάτα σου ρουχαλάκια και να βγεις ντυμένος με την παραλλαγή.

Όλοι θυμούνται την πρώτη τους μέρα στο στρατό. Άλλοι θετικά, άλλοι αρνητικά. Ο φόβος για το άγνωστο είναι ίδιος σε όλους τους ανθρώπους και δεν κάνει ευτυχώς ή δυστυχώς διακρίσεις. Αυτός όμως είναι κι ο παράγοντας που θα σας ενώσει όλους εκεί μέσα από το πρώτο κιόλας λεπτό. Δε θα σου μιλήσω για τις πρώτες μέρες γιατί αν δεν το ζήσεις, δε θα το κατανοήσεις ποτέ στο 100% του.

Οι απόψεις πολλές, για το πόσο χρήσιμος είναι. Για άλλους χάσιμο χρόνου, για άλλους αναγκαίος, γι’ άλλους οι τελευταίες διακοπές του άντρα. Ένα όμως είναι σίγουρο, σε αλλάζει. Λένε ότι για να δεις την επιρροή του στρατού πάνω σου πρέπει να βγάλεις δύο φωτογραφίες: μια τη μέρα της κατάταξης και άλλη μια στην απόλυση. Δες τη διαφορά• στη μια είσαι παιδί, στην άλλη άντρας.

Στο στρατό δε μαθαίνεις να σφουγγαρίζεις, να σκουπίζεις και να στρώνεις το κρεβάτι σου, όπως λένε. Μαθαίνεις να πειθαρχείς, να σέβεσαι και να εκτιμάς. Πειθαρχείς και σέβεσαι εντολές ανωτέρων που σε βρίσκουν αντίθετο. Εκτιμάς το σπίτι σου, το κρεβάτι σου, τους φίλους σου που σου λείπουν, τη φωνή και τη φροντίδα της μάνας.

Αχ η δόλια μάνα! Με το που κλείνεις τα 18 αρχίζει να σε ρωτάει πότε θα τελειώσεις με το βάσανο. Σε προετοιμάζει μήνες πριν, φροντίζει να σε αγχώσει, να φέρει την καταστροφή και μόλις σε δει να μπαίνεις, ρίχνει κι ένα δάκρυ για το καλό. Δεν έχει κι άδικο, μάλλον. Όπου κι αν πήγες ανά τον κόσμο για σπουδές, όσο νωρίς κι αν έφυγες απ’ το σπίτι, πάντα ο στρατός θα αποτελεί για εκείνη το κόψιμο του ομφάλιου λώρου. Ίσως είναι και η στιγμή που συνειδητοποιεί πως το μωρό που κάποτε κράτησε στην αγκαλιά της έγινε ολόκληρος άντρας και φεύγει από κοντά της. Φοβάται για το πώς θα ανταπεξέλθεις σε όλο αυτό αλλά ταυτόχρονα τόσα χρόνια σε πίεζε να τελειώσεις μ’ αυτή την υποχρέωση. Μαζοχισμός λέγεται αλλά κι αυτό για το καλό σου το έκανε για να μπορέσεις μετά να εκπληρώσεις όλα σου τα όνειρα, για να μπορέσεις να απογειωθείς χωρίς να έχεις τίποτα να σε κρατάει πίσω. Πάντως όσο κι αν σε πιέζει, η φωτογραφία σου από τη μέρα της ορκωμοσίας με τον μπερέ θα φιγουράρει πάντα δίπλα από το πτυχίο σου που είναι κορνιζαρισμένο σε εμφανές σημείο του σπιτιού.

Ο στρατός είναι πια εννέα μήνες. Όσο κάνει να έρθει κι ένα παιδί στον κόσμο. Και κάποτε έρχεται. Όπως κι αυτή η καινούρια εκδοχή του εαυτού σου ή μάλλον η πιο βελτιωμένη κι εκείνη που θα σε ακολουθεί απ’ εδώ και πέρα στην ζωή σου.Όπως σε όλα τα ταξίδια έτσι και σε αυτό το σημαντικότερο ρόλο έχουν σε συνταξιδιώτες σου. Οι συνφαντάροι σου. Οι «σειρούλες» σου, όπως αποκαλείστε γκαρίζοντας στους διαδρόμους, τα προαύλια και το ΚΨΜ από τις 6 το πρωί ως το βράδυ. Άγνωστοι που γίνατε οικογένεια σε ένα βράδυ, μοιραστήκατε φόβους, αγωνίες, χαρές, γέλια, κλάματα κι αγγαρείες. Εκείνοι που έκαναν το καθάρισμα της τουαλέτας χαβαλέ και το φίδιασμα απόλαυση.

Από την πολυτέλεια του σπιτιού σου ξαφνικά θα βρεθείς σ’ ένα θάλαμο με άλλους είκοσι μαντράχαλους και σ’ έναν λόχο με άλλους εκατό. Είκοσι και βάλε διαφορετικές προσωπικότητες που με άλλους θα κολλήσεις και με άλλους μετά το τέλος της θητείας σας θα εύχεσαι να μην ξανασυναντηθούν οι δρόμοι σας. Ο αρρωστοφοβικός, ο γκρινιάρης, ο βρωμιάρης, ο μάγκας, ο γόης, ο ήσυχος, το αλάνι, ο εξυπνάκιας, ο κουλτουριάρης, ο mister ροχαλητό της χρονιάς που τα βράδια κάνει σαν τρακτέρ σε ανηφόρα, βρίσκονται παντού, σε όποια μονάδα κι αν πας.

Από όλους αυτούς όμως εσύ να κρατήσεις δίπλα σου εκείνους που όταν λυγίσεις θα σου στρίψουν ένα τσιγάρο να το κάνετε μαζί παρέα, θα σου σκουπίσουν τον ιδρώτα του πυρετού στο φυλάκιο που θα είστε στα σύνορα αποκλεισμένοι από τον υπόλοιπο κόσμο θα σου δώσουν δύναμη στις δύσκολες στιγμές. Μείνε δίπλα τους και κάποτε θα θυμάσαι πως για να τους καλύψεις έκανες για πάρτη τους σκοπιά και θαλαμοφυλίκι γερμανικό 2-4. Όσοι ξέρουν, ξέρουν.

Αν κάποτε βρέθηκες σε κοινή παρέα και μισούσες ν΄ακούς συζητήσεις για το στρατό, όταν φτάσει η στιγμή, σε διαβεβαιώ ότι θα γίνεις ίδιος. Την κάθε περίοδο της ζωής σου την περνάς όπως αποφασίζεις εσύ να την περάσεις. Φρόντισε ο προορισμός σου ν’ αξίζει όλο αυτό το ταξίδι και να κρατήσεις τις καλύτερες στιγμές. Δε θα είσαι ποτέ έτοιμος κι -ακόμα περισσότερο- η  μάνα σου ποτέ ψύχραιμη. Κάποιες φορές είναι ίσως και το διάλειμμα που θες απ΄τη ζωή σου για να την επαναπροσδιορίσεις γιατί έχει φτάσει σε ένα τέλμα. Οπότε πάρε τα 10 δευτερόλεπτα θάρρους που χρειάζονται και πάμε. Οδοιπορικώς. Μαρς.



Αφιερωμένο  σ’ όλη την 358η σειρά και κυρίως σε εκείνη του 586 2018 Ε’ ΕΣΣΟ που ορκιστήκαμε  και για τις μοναδικές στιγμές που περάσαμε.

Συντάκτης: Γεράσιμος Βλαχόπουλος
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου

ΠΗΓΗ:pillowfights.gr