10 μεγάλες αλήθειες για τη ζωή μετά τον στρατό

Έχεις αφήσει επιδεικτικά (αν και είσαι σπανός και το προσπαθείς από τότε που η Θεσσαλονίκη ήταν πολιτιστική πρωτεύουσα της Ευρώπης) 6 διάσπαρτες, αλλά μακριές, τρίχες στο πάνω χείλος σου, στην πιο οικτρή προσπάθεια για μουστάκι στα χρονικά της τριχιάς. Φοράς τα πολιτικά σου ρούχα, κρατάς το «λουκάνικο» μαγκιόρικα στον ώμο και προχωράς στο διάδρομο με ύφος εκλεγμένου βασιλιά του κόσμου. Α, ναι: και τραγουδάς εκνευριστικά σα να έχει χαλάσει η κασέτα «Απολελέ και τρελελέ!».

Είναι, βλέπεις, η μέρα σου: μετά από 9 σκληρούς μήνες κατά τους οποίους γκάστρωσες τους πάντες με την γκρίνια σου στον στρατό, επιτέλους απολύεσαι κι αισθάνεσαι λες και έχεις πιάσει τον παπά από 7 διαφορετικά σημεία του σώματός του.

Παίρνεις το χαρτί, ευχαριστείς τους πάντες ελαφρώς βαριεστημένα και μετά την απαραίτητη selfie έξω από την πύλη του στρατοπέδου (την οποία ανεβάζεις μετά σε FB και Instagram με hashtag #fantaros_no_more #politis_kai_pali #army #greekarmy #leledonia #tough_as_a_rock #my_style_rocks) γυρίζεις, επιτέλους, στο σπίτι σου για να συνεχίσεις τη ζωή σου μετά τη χακί παρένθεση.

Μόνο που εκεί, στην επιστροφή στην «κανονικότητα», σε περιμένουν 10 τεράστιες αλήθειες για το πρώτο διάστημα μετά το πέρας της θητείας σου.

Ποιες είναι αυτές;

Ελάτε τώρα που δεν τις ξέρετε…

1) Ωράρια γέροντα: Όσο βρισκόσουν μέσα και μετρούσες «6 και σήμερα, 5 και σήμερα» και ούτω καθεξής, ήσουν σαφής- με το που θα απολυόσουν θα πάρταρες μέχρι πρωίας, θα ξενυχτούσες, θα έβγαινες Τρίτη και θα γυρνούσες σπίτι Σάββατο.

Ναι, καλά: τις πρώτες μέρες αφότου απολυθείς το βιολογικό σου ρολόι θα λειτουργεί καλύτερα κι από ελβετικό. Από τις 22:31 θ’ αρχίσει ο αγώνας «Πρώην φαντάρος VS βαριά βλέφαρα» και μάξιμουμ μέχρι τις 23:30 θα έχεις ηττηθεί κατά κράτος.

2) Κότα, η καλύτερή μας φίλη (συνέχεια εκ του προηγούμενου): Μπορεί στον φανταροθάλαμο να ονειρευόσουν 14ωρες «τούφες» και ύπνο μέχρι να πεθάνει από συνάχι ο Χαϊλάντερ, όμως η πραγματικότητα, πολίτη, είναι τελείως διαφορετική.

Ανεξαρτήτως τι ώρα θα κοιμηθείς, θα ξυπνάς με τις κότες (κι όχι αυτές που τους αρέσει το χουζούρι- με τις υστερικές). Στις 7:00 μάξιμουμ το μάτι σου θα είναι ένα συγκεκριμένο πλάσμα της θάλασσας.

Καλά το κατάλαβες ρε μπαγάσα: γαρίδα.

3) Η γλώσσα κόκκαλα δεν έχει και όρχεις πρήζει: Μπορεί σωματικά να είσαι εκτός στρατοπέδου, όμως το μυαλό σου λειτουργεί ακόμα με όρους χακί «εγκλεισμού».
Γι’ αυτό, το καθημερινό σου λεξιλόγιο θ’ αποτελείται στην αρχή από άπειρα «Π@υστόνεο!» και «Γιωτάς» και «Γκοτζίλα» και «Φιδιάζω» και «Προβλεπέ» και όλες αυτές τις υπέροχα βλακώδεις λέξεις που μόνο ένας φαντάρος μπορεί πραγματικά να εκτιμήσει.

Δυστυχώς, όμως, κανείς άλλος.

4) Βάλε καφέ να στα πω: Δεν τους ζαλίζεις απλά, τους τα ’χεις κάνει μπάλες στο μέγεθος του Κρόνου. Οι ιστορίες σου στα οικογενειακά τραπέζια, στους καφέδες με τους φίλους ή στα τετ α τετ με τη δικιά σου για τότε που πήγες στο φυλάκιο στον Έβρο και κινδύνευσε η ζωή σου (επειδή έπαιζες 4 μέρες σερί playstation), για εκείνη τη φορά που έκανες 10/50 σε βραδινή βολή (έριξες και τις 10 σφαίρες στο χώμα μπροστά σου στα 2 μέτρα), για την τιμητική που σου έδωσε ο ταξίαρχος επειδή μόλις τον είδες βάρεσες την καλύτερη προσοχή στην Ελλάδα (προσοχή: ο ταξίαρχος είναι θείος σου) πέφτουν με το ρυθμό που μιλάει ο Γρηγόρης Αρναούτογλου και αφορούν όλες τους τις περιπέτειές σου στον στρατό.

Spoiler Alert: άπαντες τις βαριούνται θανάσιμα. Προτιμάνε να βλέπουν μαραθώνιο χελωνών παρά να σε ακούνε.

5) Αφήστε με ήσυχο: Σου λέει γλυκά η μητέρα σου «Αγόρι μου, θα ’θελες να πάει η μανούλα με τα πόδια στο Παρίσι να σου φέρει αυθεντικό κρουασάν να φας για πρωινό;» κι εσύ απαντάς- με τις φλέβες στο λαιμό σου να θυμίζουν την εθνική Αθήνας- Θεσσαλονίκης- «Μ’ ΕΧΕΙΣ ΠΡΗΞΕΙ ΡΕ ΜΑΝΑ, ΑΣΕ ΜΕ ΗΣΥΧΟ ΤΟ ΦΕΛΕΚΙ ΜΟΥ!».

Αντίστοιχη είναι η αντίδρασή σου και στο «Καλημέρα!» του μπαμπά σου, στο «Και τώρα ο καιρός» του δελτίου ειδήσεων που βλέπεις και στο παιχνιδιάρικο «γαβ!» του σκύλου σου.

Γενικά, μετά από ένα 9μηνο στο οποίο έπρεπε να λες «Μάλιστα!» συνέχεια, τα νεύρα σου έχουν γίνει λίγο ποδοπατημένες σερπαντίνες.

ΣΕΡΠΑΝΤΙΝΕΣ, Γ@ΜΩ ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΣΟΥ!!!

6) Που ν’ αναπνέω τώρα…: Είχες την ψευδαίσθηση πως θα βγεις έξω και θα έχεις περισσότερη ενέργεια κι από 8χρονο σκανταλιάρικο αγόρι που έχει φάει τ’ αποθέματα ενός μεγάλου χωριού σε ζάχαρη, όμως τώρα που είσαι πολίτης και πάλι έχεις πάρει αγκαλιά τη βαρεμάρα και χορεύετε το πιο ερωτικό βαλς στα χρονικά.
Ακόμα και το να μετακινηθείς από τον καναπέ στο κρεβάτι σου φαντάζει με τον 13ο άθλο του Ηρακλή, ενώ γενικά δεν είσαι ακριβώς και η ανθρώπινη εκδοχή των LSD.

Για ένα διάστημα, θα μένεις με την army-ρα.

7)  Φιλοσοφικά ερωτήματα: Βλέπεις την γειτόνισσα ν’ απλώνει τα ρούχα, τη Νίτσα, και σκέφτεσαι τον Νίτσε. «Αν κοιτάξεις για πολλή ώρα την άβυσσο, στο τέλος και η άβυσσος θα κοιτάξει εσένα», μονολογείς.

Είναι κι αυτό ένα από τα καλά της μετα-στρατιωτικής περιόδου: σε πιάνουν- και αρνούνται να σε αφήσουν- σε άκυρες ώρες τα υπαρξιακά σου, αναρωτιέσαι ποιος είσαι, πού πας, γιατί έχεις έρθει σ’ αυτή τη ζωή και τι είναι ο άνθρωπος.

Και μπορεί η απάντηση και στα 4 ερωτήματα να είναι πανεύκολη («Εσύ», «Στο διάολο», «Για να ζαλίζεις ούμπαλα», «Το μόνο σωζόμενο υποείδος του Homo Sapiens», κατά σειρά), όμως συνεχίζεις να φιλοσοφείς περισσότερο κι από τον Ηράκλειτο.

Τα πάντα ρει.

8) Κρίση ταυτότητας: Δεν μπορείς να το χωνέψεις με τίποτα- έχεις συνηθίσει τόσο πολύ εκείνο το μικρό τετράγωνο πλαστικοποιημένο κομμάτι χαρτιού, που η μετάβαση στο μπλε σε μπερδεύει.

Η «επιστροφή» από την στρατιωτική στην πολιτική ταυτότητα είναι πιο περίεργη κι από το να βλέπεις τον Άγιο Βασίλη με μαγιό στην παραλία στον Αύγουστο.

Γι’ αυτό, βέβαια, ίσως φταίει και το ότι έχεις φωτογραφία από τότε που πήγαινες πρώτη λυκείου.

Τότε, στο κρυφό σχολειό.

9) Γίνεσαι η προσωποποίηση του λίγουρα: Είναι, εν μέρει, λογικό. Όταν επί 9 μήνες περιτριγυρίζεσαι από γορίλες ντυμένους στα χακί και σε περιβάλλον που αποτελεί- από άποψη καθαριότητας- την επίγεια κόλαση της Μόνικας από τα «Φιλαράκια», τότε δικαίως φοράς βλέμμα Κυριάκου Μητσοτάκη- όταν έχει ανοίξει τη μεγάλη σκάλα- κάθε φορά που περνάει κάποιο θηλυκό (όχι απαραίτητα του ανθρωπίνου είδους) από δίπλα σου.

Δε σε φωνάζουν, άλλωστε, τυχαία «μπεκάτσα».

Με λίγη προπόνηση ακόμα, θα γίνεις γύπας.

10) Μου λείπεις εσύ, ναι μου λείπεις εσύ: έπλενες με χλωρίνη τα στρατιωτικά για να φαίνεσαι παλαίουρας. Ζάλισες όποιον ζούσε σε αυτό το γαλαξιακό σύμπαν πως απολύεσαι, ψαρούκλες, τα μαλλιά σου κάνεις μπούκλες. Έλεγες ξανά και ξανά μέχρι να τρέξει αίμα από τ’ αυτιά των υπολοίπων πως σύντομα θα είσαι και πάλι πολίτης.

Ωστόσο, το ξέρεις κι εσύ- ιδίως όταν μένεις μόνος σου το βράδυ, λίγο πριν κοιμηθείς: σου λείπει ο στρατός και τα φιλαράκια που έκανες εκεί μέσα. Σου λείπει το «αποστειρωμένο» (μεταφορικά, γιατί κυριολεκτικά…) περιβάλλον του.

Σου λείπει.

Διάολε, δεν περάσαμε και τόσο άσχημα εκεί μέσα τελικά.

Έτσι δεν είναι;

ΠΗΓΗ:menshouse.gr